"Paulus, een apostel van Jezus Christus, overeenkomstig het bevel van God, onze Zaligmaker, en van de Heere Jezus Christus, onze hoop, aan Timotheüs, mijn oprechte zoon in het geloof: genade, barmhartigheid en vrede zij u van God, onze Vader, en van Christus Jezus, onze Heere." (1 Timotheüs 1:1 en 2)
Wat heeft de kerk in onze tijd nodig om te groeien en om te bloeien? Misschien is dit niet de meest logische vraag die je zou kunnen bedenken als je de brief van Paulus aan Timotheüs gaat lezen. Is dit echt een vraag die past bij deze brief? Als je de thema's ziet, lijkt dit in eerste instantie misschien niet zo, maar als je begint vanuit de verhouding die Paulus en Timotheüs met elkaar hadden, dan wordt het toch wel een ander verhaal. Vooral de eerste verzen van deze brief zijn ook belangrijk voor onze tijd.
De brief van Paulus aan Timotheüs begint zoals Paulus meestal begint. Hij schrijft dat hij door Jezus Christus een apostel is en daarvoor is aangesteld en geroepen. Maar dan komt er een vervolg in deze brief, die hij in de andere brieven niet noemt. Dat is natuurlijk logisch, omdat deze brief is geschreven aan Timotheüs en niet aan een gemeente. Maar tegelijk laat hij wel zien hoe hij naar Timotheüs kijkt. Hij noemt hem: zijn geliefde zoon in het geloof. En als je straks verder leest in deze brief, dan vervolgt Paulus met het punt dat hij Timotheüs in één van de gemeenten die hij gesticht heeft, achter heeft gelaten.
Kennelijk hebben Paulus en Timotheüs in die gemeente van Efeze samen de eerste opbouwwerken gedaan. En daarna is Paulus verder gegaan en heeft hij Timotheüs daar achter gelaten. De leeftijd van hem weten we niet, maar uit meerdere teksten blijkt dat Timotheüs nog erg jong was. Zo jong zelfs dat hij daar kennelijk commentaar op kreeg. Wellicht is dat in de tijd dat Paulus er nog was niet zo'n groot probleem geweest, maar nu Paulus er niet meer is, wordt dit een heel stuk lastiger.
Maar wat doet Paulus? Paulus heeft geloof gehad in de jonge Timotheüs. Zelfs zoveel geloof dat hij het beheer over de gemeente in Efeze aan hem had overgedragen. Paulus noemt hem zijn zoon in het geloof, maar dat betekent ook dat Paulus voor hem zijn vader in het geloof was. Het heeft hem dus waarschijnlijk geestelijk ook echt als een kind aan de hand genomen! En daarna durft vader Paulus het aan om de jonge Timotheüs in de bediening te plaatsen.
Tegelijk is dat wat ook de kerk in onze tijd zo hard nodig heeft. Dat we jongeren aan de hand nemen in geloof en als dat geloof heeft geworteld, we hen niet alleen voeden met theorie, maar dat we hen met vrijmoedigheid durven in te zetten in de bediening. Veel te veel wil de oudere generatie, uit angst voor andere vormen, de jongeren zo lang mogelijk aan de zijlijn zetten, maar Paulus leert ons hier wat anders. En tegelijk laat hij als geestelijk vader, zijn geestelijke zoon niet los en aan zijn lot over, maar coached hij hem heel liefdevol.
Gebed: Vader, Uw kerk heeft niet alleen volwassen leiders nodig, maar ook jonge, misschien soms wat onbezonnen, jongeren. Geef mij onderscheid, geef mij inzicht om hierin goede keuzes te maken.
