Door de jaren heen heb ik al vaak gezien hoe het mogelijk was om met een groep mensen ergens vol enthousiasme aan te beginnen, maar dan ineens bleven mensen toch weer weg. Het gevolg was dat je altijd het gevoel bleef houden de boel altijd maar weer aan te moeten slingeren. En dit is helemaal geen klaagzang, het is soms gewoon zoals het is. En als je met Paulus mee op pad gaat, dan zijn er ook telkens van dit soort momenten. Het zijn soms maar zinnetjes die er een beetje tussendoor staan. Paulus gaat verder op weg, van Pafos naar Perge, maar, staat er dan, Johannes verliet hen en keerde terug naar Jeruzalem.
Het gaat hier over Johannes Markus en later merk je bij Paulus dat hij hier heel erg teleurgesteld over geweest moet zijn. Een paar hoofdstukken verder wil Barnabas hem toch weer meenemen, maar Paulus begint er dan niet meer aan. Het gevoel dat iemand zomaar er de brui aan geeft en dat hij niet echt betrouwbaar is, dat zomaar ineens kan gebeuren, dat wil Paulus niet nog een keer. En het is begrijpelijk, want eerlijk is eerlijk, als je in de frontlinie staat, dan heb je elkaar ook echt nodig. Dan kan het niet zo zijn dat er zijn die ineens afhaken.
Er is hier geen reden bekend en ja, er zijn echt wel gegronde redenen om te moeten stoppen. Wat wel opvalt is dat heel veel ambtsdragers en oudsten in de kerk tegenwoordig wel veel makkelijker stoppen dan vroeger. Vroeger diende je gewoon je jaren uit en als het dan toch erg moeizaam was, dan diende je je periode in ieder geval nog uit. Wat ik zie zijn steeds meer mensen die na twee jaar al stoppen. En nogmaals, er zijn echt gegronde redenen waardoor dit echt moet.
We zijn begonnen met het thema roeping. Dat is echt een houvast in moeilijke tijden: God heeft je geroepen en dan weet je dat Hij achter je staat. Maar hoe zit het dan als het echt moeilijk wordt? Als het echt blijkt dat dienen in Zijn Koninkrijk ook echt een investering is? Ook in tijd en ook in dingen die dan misschien niet kunnen? Als Johannes Markus hier afgehaakt was met echt een gegronde reden, dan had dit nog wel gekund, maar gezien de latere opmerkingen van Paulus lijkt dat niet aan de orde te zijn geweest.
Er liggen twee vragen bij dit gebeuren. De eerste is de vraag over toewijding en hoeveel de investering in Gods Koninkrijk je mag kosten. Mag daar iets in zijn van Paulus die alles ervoor heeft opgegeven? En nee, dat vraagt God lang niet altijd van ons, maar mag de investering er zijn? En de tweede vraag is een vraag als je Paulus herkent. Hoe ga je dan om met die teleurstelling? Ga je dan bij de pakken neerzitten of pak je toch door? Paulus doet namelijk dat laatste. Hij gaat door met waar hij voor geroepen is. In direct de volgende zin staat dat Paulus en degenen die bij hem waren, het land door gingen. Met andere woorden: Ze laten zich, ondanks de teleurstelling niet afremmen. En ook dat is iets waar we ook over mogen nadenken.
Gebed: Ergens met U en voor U aan beginnen is mooi, maar geeft ook een grote verantwoordelijkheid. Laat dat telkens op mijn hart liggen en als ik, aan de andere kant, soms teleurgesteld wordt, laat mij daar dan niet in blijven hangen, maar blijf mij aanvuren door Uw Geest.
