"De zeventig zijn teruggekeerd met blijdschap en zeiden: Heere, zelfs de demonen zijn in Uw Naam aan ons onderworpen." (Lukas 10:17)
Wat heb jij te vertellen aan ervaringen als het gaat over je discipelschap? Ik bedoel: Als je nu terugkomt na een periode van discipelschap, hoe kom je dan terug? Naast het werk met Eindeloos gelukkig, ben ik ook teamleider van het gebedspastoraat van Eindeloos vrij (www.eindeloosvrij.nl). Als we een periode met een hulpvrager, die vaak helemaal is vastgelopen in het leven, hebben meegelopen en we aan het einde van het traject met diegene een gebedsdag plannen om te helpen om zijn hele leven in Gods licht te brengen en er volgt genezing en bevrijding, dan zijn we gewend om in het team te delen wat er op die dag van het eindgebed is gebeurd. We vragen ook gebed aan het team voordat we aan zo'n gebedsdag beginnen, maar na afloop delen de teamleden die betrokken waren altijd wat God heeft gedaan. En ik kan je vertellen dat er nog nooit een moment is geweest dat we niets te vertellen hadden. En dan zijn we blij en vertellen we. Dat is waar Jezus de discipelen ook alle ruimte voor geeft. Hij wil dat ze delen!
Als die 70 discipelen terugkomen, komen ze met blijdschap terug. Dat is logisch, want als je het Koninkrijk ziet doorbreken, vrede ziet neerdalen, zieken ziet genezen en demonen op de vlucht ziet slaan, reken dat je dan blij bent. Dat voelt net als een klein kind die iets enorms heeft meegemaakt en niet kan slapen van het mooie dat hij meemaakte. Je ziet in Lukas 10 het beeld voor je: Die discipelen komen bijna huppelend en springend terug en ze struikelen over hun woorden en ze roepen: "Heer, zelfs de demonen zijn in Uw Naam aan ons onderworpen". Misschien was dit nog wel iets te vroeg gebeurd en had Jezus hen in de eerste plaats met vrede en genezing weggestuurd, want als ze dit vertellen zegt Jezus dat Hij hen macht geeft over alle kracht van de vijand. Eigenlijk hadden ze deze kracht al gekregen. En zo komen ze terug bij Jezus en bij elkaar. Ze delen hun ervaringen van het Koninkrijk. En ik geloof dat Jezus dit niet voor niets even zo laat gebeuren, want dit is zo belangrijk. Intervisie met Zijn discipelen, om te sturen waar dat nodig is, maar ook om alles weer een plek te kunnen geven. En reken erop dat ook deze mannen wel even hebben moeten slikken toen ze oog in oog stonden met demonen die zich op een verschrikkelijke manier manifesteerden. Dat heeft hen zeker ook een paar zweetdruppels gekost, maar daarna bleef de blijdschap over van de overwinning.
Een discipel heeft het nodig om te delen, om de verhalen te vertellen. Overigens, als je de verhalen van het Koninkrijk vertelt, bouwt dat bij elkaar en bij de omstanders geloof. De wonderen die je hebt zien gebeuren, geven moed voor degenen die een wonder nodig hebben. En tegelijk, Jezus laat het hier niet bij. Die blijdschap mag er zijn, maar nog veel belangrijker is dat je naam in de hemel staat opgeschreven. En nee, daarmee zegt Jezus niet dat het eerste er niet toe doet. Jezus bemoedigt hen zelf nog door te zeggen dat ze macht krijgen over de hele legermacht van de vijand, maar Hij zet het wel even in het perspectief van de eeuwigheid. Iets van: Dit is mooi, maar in de eeuwigheid zal dit volmaakt zijn, verblijd je daar nu alvast over. In de hemel zul je straks volmaakt de overwinning vieren, waar je nu op aarde al blij van bent geworden.
Gebed: Heer, wat laat U al veel zien en ervaren van Uw Koninkrijk, als we daarvoor open willen staan, maar wat een toekomst geeft U ons nu al te zien. Dank U wel, voor wat U doet en zult doen.
