"Want voordat er enkelen uit de kring van Jakobus gekomen waren, at hij samen met de heidenen; maar toen zij kwamen, trok hij zich terug en zonderde zich af uit vrees voor hen die van de besnijdenis waren." (Galaten 2:12)

Paulus lijkt altijd de man van de stevige brieven, de man die ook de theologie op een duidelijke manier neerzette, maar ondertussen is hij ook een man die er geen doekjes om windt. Dat niet alleen als het gaat om zijn brieven, maar ook in zijn manier van omgaan met andere broeders. Paulus heeft iets in zich dat hij dingen die niet kloppen zou laten bestaan. En het aparte is, dat hij dat dan ook nog weer in een brief aan iedereen laat weten. Nadat hij heeft geschreven over de manier hoe hij door de broeders in Jeruzalem ontvangen is en hij erkenning kreeg voor zijn bediening en ze hem ook geen regels hadden opgelegd, zegt hij nog even dat hij de armen niet mocht vergeten en dan komt er een ervaring met Petrus.

Petrus is mijn held, altijd al geweest. In Petrus herken ik zoveel van mijzelf, dat hij in veel situaties voor mij een voorbeeld is, maar ook een waarschuwing. De Petrussen onder de lezers zullen dit gelijk herkennen. Petrus is die man die het eerste zei dat Jezus de Christus was. Natuurlijk, daar twijfelde hij niet aan, Petrus was ook de enige die het lef had om op het water te gaan lopen omdat hij zoveel geloof in de macht van Jezus had, dat hij geloofde dat hij dat ook kon. Petrus is ook degene die helemaal van het padje raakte op de berg van de verheerlijking. Tussen de grote mannen als Mozes, Elia en Jezus, wist hij het even niet meer en wilde hij ineens drie tenten gaan bouwen, zodat deze drie mannen nooit meer weg zouden gaan en hij liet Jezus daarmee alleen staan met het lijden voor ogen.

Petrus, die altijd de eerste was, nooit een rem op zijn mond had en gelijk zei wat hij dacht, maar Petrus is ook het beeld van de apostel die het soms ook lastig vond om voor Jezus uit te komen. Niet alleen op het moment dat Jezus gevangen was genomen. Petrus vond tegenstand en een aanval altijd lastig. Als hij echt tegengas kreeg en mensen niet blij van hem werden, dan reageerde Petrus heel vaak wat apart. En die ervaring had Paulus blijkbaar ook met hem gehad. Petrus kon ook heel erg twee gezichten laten zien. En het klinkt misschien een beetje apart voor iemand die in de frontlinie staat dat dit gebeurt, maar ik herken zijn wel zijn houding.

Het is heel lastig als er mensen met gezag komen die iets van je vinden en jij weet dat jij niet bepaald dat doet wat zij altijd al hebben gedaan. Ga eens in een kerk aan de gang met genezing, waar dit echt niet bespreekbaar is, terwijl jij wel weet dat dit de opdracht van Jezus is. Wat doe je dan als er mensen met gezag komen waarvan je weet dat ze het niet leuk vinden dat jij hierin gewoon doet wat je moet doen? Hoe makkelijk pas je richting hen toe dan de boodschap iets aan, zodat ze niet gelijk in alle staten zijn?En hier gaat Paulus volop tegenin. Niet nu alleen in deze brief, maar hij gaat ook gelijk tegen Petrus zelf in en doet er nu verslag van. Voor vandaag wil ik je vragen om eens na te denken waar jij dit gedrag bij jezelf herkent? Wel voluit willen gaan voor de boodschap van het Koninkrijk, maar als het je op commentaar komt te staan, dat je toch iets gaat aanpassen.

Gebed: Heer, Petrus is zo'n prachtige gelovige broer, maar ik herken ook dat dubbel reageren als er tegenstand komt, of als ik denk dat er tegenstand gaat komen. Hierin wil ik sterker worden en groeien, ook als Paulus ook mij hierin vermaant.